Strój wilanowski stanowił dumę mieszkańców zachodniego Mazowsza. Uważano ich za osoby majętne, co prawdopodobnie wynikało z bliskiej odległości do Warszawy. Bliskie sąsiedztwo z Warszawą oznaczało jeszcze inne korzyści. Przede wszystkim było to przenikanie fasonów, dzięki czemu stroje wilanowskie stopniowo zmieniały swoją tradycyjną postać. W modzie wilanowskiej istniała ogromna różnorodność nakryć głowy.

Panowie najczęściej zakładali kapelusze, ale popularne były również rogatywki, a w chłodniejsze dni futrzane czapki. Męskie koszule były dość długie. Z tego powodu koszule zazwyczaj przesłaniały większą część spodni. Te z kolei szyte były z tego samego materiału, co koszule. Okryciem wierzchnim były najczęściej sukmany, które ozdabiano pasem.

Kobiecym okryciem głowy były chusty czepcowe. Były one zróżnicowane ze względu na stan cywilny. Damskie koszule zazwyczaj pozbawione były jakichkolwiek ozdób. Kobiety przywdziewały na koszule gorsety, które wykonane były z różnorodnych tkanin. Bardzo wzorzyste były za to spódnice.

Do popularnych motywów zaliczały się głównie kwiaty.